December staat in het teken van delen. Met vrienden en familie, maar ook met mensen die het minder goed getroffen hebben. En hoewel solidariteit het hele jaar door van belang is, voelen we op het einde van het jaar toch dat extra vonkje in ons hart dat we graag met anderen delen.
‘Mensen met lepra worden uitgesloten en hebben vaak niks meer’
Ketakelo Nkiere Declerq zet zich al bijna dertig jaar in voor kwetsbare mensen in België en in haar thuisland, de Democratische Republiek Congo. Zo ook voor mensen met lepra. Van solidariteit gesproken!
Solidariteit is een waarde die Keta als kind al met de paplepel ingegeven werd. ‘Mijn moeder had een groot hart, voor iedereen. Ze leerde ons van jongs af aan dat we anderen moesten helpen.’ En dat doet Keta dan ook. Bijna dertig jaar geleden richtte ze de organisatie Vriendenkring voor solidariteit en integratie (VSIR) op.
Wat doen jullie bij VSIR precies?
Keta: ‘Samen met twaalf andere Congolese vrouwen organiseren we activiteiten om geld in te zamelen voor mensen die hulp nodig hebben. Dat kunnen Congolezen in België zijn, maar we richten onze activiteiten ook steeds vaker op Congo zelf. Zo hebben we eens een inzamelingsactie georganiseerd, samen met de ngo Memisa, rond moedersterfte in Congo. We organiseren modeshows, kook-workshops of bijvoorbeeld toeristische uitstappen. Met de opbrengst kopen we spullen zoals medicijnen, hygiënische producten of eten. Kortom: wij helpen elkaar én anderen. Daarom staat het woord ‘solidariteit’ in onze naam. We zetten ook in op integratie. Zo willen we bijvoorbeeld de werkgelegenheid van Congolezen in België bevorderen, maar ook mensen in België kennis laten maken met onze Afrikaanse kunst en cultuur.’
Jullie zetten je ook in voor mensen met lepra. Dat hoor je niet vaak meer.
‘Er zijn veel organisaties en ngo’s die helpen in Congo, maar zo goed als niemand bekommert zich om mensen met lepra. Ze denken dat de ziekte niet meer bestaat. Maar dat klopt niet. Vooral in Kinshasa zie je nog veel lepra. Mensen die getroffen zijn, hebben het heel moeilijk. Zij worden uitgesloten en hebben vaak niks meer. Geen huis, geen eten, geen werk, geen familie, … Hun ziekte heeft hen soms zo aangetast dat ze geen voeten of handen hebben, en zich niet kunnen verplaatsen. Een rolstoel hebben ze vaak ook niet. Dat is verschrikkelijk … We organiseren ieder jaar een Belgo-Congolese activiteit waarvan de opbrengst naar mensen met lepra gaat. Dat is natuurlijk nog steeds te weinig. Zij hebben meer hulp nodig. Maar we doen wat we kunnen.’
Zelf ben je ook een Femma Wereldvrouw, wat betekent de organisatie voor jou in je leven?
‘Ik werkte vroeger als steunpunt coördinator bij een diversiteitencentrum in Ronse, en kwam in contact met allerlei organisaties die zich bezighielden met vrouwen en hun emancipatie. Zo leerde ik dertien jaar geleden Wereldvrouwen vzw kennen. Vandaag kan ik bij Femma Wereldvrouwen gelijkgestemden ontmoeten, en krijg ik een bredere kijk op de samenleving en de rol van vrouwen.’
Wat is jouw droom?
‘Mijn droom is dat we allemaal vredig met elkaar leren samenleven. Dat we onze problemen oplossen en er eenheid ontstaat. Dat is niet gemakkelijk, dat weet ik, maar we kunnen op z’n minst proberen om solidair te zijn met elkaar.’
