Het federale regeerakkoord zet vrouwen in de kou

Onbetaalde zorg: de vergeten motor 

Het nieuwe federale regeerakkoord heeft één duidelijke focus: mensen ‘activeren’ en ‘aan het werk krijgen’.  Waardering voor de onbetaalde zorg – kinderen opvoeden, mantelzorgen, en het huishouden regelen- valt in het akkoord niet te bespeuren. Het is het onzichtbare werk waarop onze economie draait. Het is de ruggengraat van onze samenleving. Woorden als ‘een gezonde werk-privébalans’, ‘flexibiliteit’ en ‘gelijkheid tussen mannen en vrouwen’ klinken hol in een beleid dat onbetaalde zorg negeert. 

Pensioenmaatregen treffen vrouwen  

De pensioenregels zullen verstrengd worden. Ze worden nog meer gekoppeld aan de effectief gewerkte dagen. Vrouwen zullen hier in de praktijk het meest onder lijden. Ze werken immers vaker deeltijds omdat ze de grootste zorglast dragen binnen het gezin. Hierdoor bouwen ze minder pensioenrechten op.  

Naar een familiekrediet 

Over naar de combinatie van werk en gezin. Om een ‘gezonde’ combinatie mogelijk te maken, wil de nieuwe regering de bestaande kindverloven harmoniseren en vereenvoudigen tot een familiekrediet. ‘Harmoniseren’ en ‘vereenvoudigen’ zijn vaak verhullende termen om besparingen door te voeren.  Van het beter vergoeden of het uitbreiden van deze verloven en ze toegankelijker te maken voor meer mensen, is geen sprake. De grootouders zullen er wel gebruik van mogen maken. Alleen lijkt dit stilaan wishful thinking te worden: ze moeten namelijk langer gaan werken. 

Flexibiliteit? Voor wie eigenlijk? 

De regering gaat voor een verdere flexibilisering van de arbeidsmarkt. In het regeerakkoord lijkt het een voordeel voor zowel werknemers als werkgevers. In de realiteit wordt de beschermende arbeidstijdenwet verder uitgehold. En wordt de arbeidsmarkt verder gedereguleerd. Kortgeschoolde vrouwen zijn vandaag al oververtegenwoordigd in jobs van slechte kwaliteit. Met de nieuwe regering wordt het hen niet makkelijker gemaakt. 

Een ultramannelijke regering en beleid 

Een regering die beweert gelijkheid hoog in het vaandel te dragen, en zelf ultramannelijk en wit is? Die spreekt zichzelf tegen in daden. De man – vrouw verhouding in de regering is al sinds 1999 niet meer zo uit balans. Het is zoeken naar de 4 vrouwen tussen de 11 mannelijke ministers op de kersverse ‘schoolfoto’. Gelijkheid begint bij vertegenwoordiging. Als mensen niet mee aan tafel zitten, staan hun noden ook niet op de agenda. Het regeerakkoord is hier een jammerlijke illustratie van.