Zorgen voor jezelf en een ademende agenda

‘Het lukt me niet om mijn planning aan te houden. Ik heb veel voornemens, ik begin goed, maar na een paar weken geef ik het op.’ Loes is mama van 4, onlangs bevallen van 2 baby’s. Ze is nog een tijdje thuis van het werk. En ze heeft zichzelf heel wat doelen heeft gesteld: elke week een boek lezen, naar de sportschool om het lijf weer strak te krijgen, elke week een uitje voor zichzelf, schrijftijd. Er zijn nog dagen waarop het niet lukt om te douchen. Loes ervaart deze situatie als een probleem.

Wat er zou moeten zijn en wat is, spoort niet. Verwachtingen verwijzen naar de ideeën die je in je hoofd hebt over hoe de werkelijkheid er zou moeten  uitzien. In het hoofd van Loes zit waarschijnlijk een ideaalbeeld van de vrolijke, fitte mama die de zorg voor de kinderen en het huishouden perfect combineert met de zorg voor zichzelf. Die me-time bestaat voor haar uit haar gedachten blijven voeden met nieuwe inzichten uit een interessant boek, afgewisseld met een vleugje cultuur en de tijd om te schrijven. Naast die verwachting is er de werkelijkheid zoals Loes die ziet. Haar leven bestaat volgens haar uit het voeden, verzorgen, knuffelen en troosten van de baby’s en in haar beleving lukt ze er niet zo goed in om het huishouden op wieltjes te laten draaien. Er zijn teveel pizza-avonden. In haar bureau is er chaos. Spelen met de andere kinderen komt er vaak niet van.

 

Haar verwachtingen bijstellen kan ze wel. Heel wat mensen lezen geen vijf boeken per jaar en Loes wil er 52 gelezen hebben. Voor een niet meer zo strak buikje bestaan er ook andere oplossingen dan je 3 keer per week afjakkeren in de gym, zoals corrigerend ondergoed of een lossere trui. Lukt een streepje cultuur meepikken ook vanuit haar luie zetel, door naar een interessant kunstprogramma te kijken bijvoorbeeld, desnoods met een baby aan de borst?

 

In dit anders leren kijken zit een belangrijke sleutel om tijd te vinden voor wat jou goed doet, waar je van geniet, waar je energie van krijgt.

 

Leg de lat niet te hoog

 

Waar leg je je lat?

Na elke succesvolle sprong wordt de lat maar een centimeter of twee hoger gelegd, niet eens zichtbaar  voor de toeschouwers. Stel je voor dat die lat per sprong 10 cm hoger zou gelegd worden. Dan zouden ze waarschijnlijk een potje gaan huilen in hun handdoek, verlamd door de gedachte daarover te moeten. Even terug naar Loes. Wat ze allemaal wel al doet, formuleert ze niet als een verwachting. Stel dat haar ambitie zou zijn om die twee kinderen gezond en wel en gelukkig door hun eerste levensmaanden te loodsen. Dan was ze nu al met vlag en wimpel geslaagd. Dan zou elk extra uurtje tijd om te lezen als een bonusje voelen, in plaats van als een te hoge lat om over te springen.

 

Achter elke verwachting ligt een verlangen

 

In het geval van Loes zou dat kunnen zijn: zelf intellectuele voeding krijgen, of meer betekenen als mens dan alleen mama zijn. Als je dat verlangen helder krijgt, kan je dat op veel meer manieren vertalen dan alleen in de specifieke verwachtingen die Loes formuleerde. Misschien kan een abonnement nemen op een krant of een tijdschrift al inspelen op die verlangens? Het is in elk geval een heel haalbaar alternatief.

 

Over je verwachtingen - en vooral het verlangen dat erachter ligt - praat je best met je omgeving, je gezin, je partner. Bij een gelukkige, ontspannen moeder zijn hebben meer mensen baat dan alleen Loes zelf.

 

De baby’s worden er geheid rustiger van, er zijn minder conflicten in huis. Als er meer eigenaars zijn van het probleem, dan zijn er meer mensen die het probleem mee kunnen aanpakken, door zelf taken over te nemen bijvoorbeeld.

 

Ook andere mensen koesteren verwachtingen. Soms maak je daar, of je dat nu wil of niet, deel van uit. Zoals je schoonmoeder die verwacht dat haar hele gezin elke zondagavond komt eten. Welk verlangen zou daarachter zitten? Zijn er andere manieren om het mee/af en toe te vervullen? Haar verwachtingen stroken niet altijd met de jouwe (op de bank zitten,  warme chocolademelk erbij en Netflix aan).

 

Nee leren zeggen begint altijd met nooit meteen ja te zeggen. Dat geeft je tijd om het grotere plaatje te zien. Lukt het deze week of zit het weekend propvol? Nee zeggen is ook een beetje ja zeggen aan wat je zelf het meest nodig hebt. Zo werkt het in het vliegtuig ook: eerst jouw zuurstofmasker aan, dan dat van je kinderen. Om goed voor een ander te zorgen, moet je eerst goed voor jezelf zorgen.