Martine (58): "Ik moet voor mezelf zorgen om voor hem te kunnen zorgen"

'Toen hij eindelijk, na meer dan een jaar in een revalidatiecentrum, naar huis mocht, was zijn relatie voorbij en was hij helemaal op zichzelf aangewezen. Natuurlijk ben ik voor hem gaan zorgen, ik zou het niet anders willen. Maar makkelijk is het niet altijd, moet ik toegeven. Frans is door het ongeluk veranderd. Niet alleen zijn lichaam is gebroken, zijn gemoed is dat ook. Hij heeft het moeilijk met de breuk met zijn vriendin – ze waren tenslotte al acht jaar samen – en daarnaast kan hij ook niet meer gaan werken.'

Me- time

'Hij werkte in een schrijnwerkerij, maar er is geen werk meer voor hem. Dus ben ik er naast de zorg voor zijn eten, boodschappen en wat poetsen vooral om naar hem te luisteren. Ik ga elke dag langs, in het weekend komt Frans naar huis. Intussen doe ik dit anderhalf jaar en ik voel dat het begint te wegen. Ik werk parttime, ik heb er zogezegd tijd voor. Maar het is fysiek én mentaal toch zwaar. Ik probeer mijn zoon moed in te spreken, maar elke keer lijkt het alsof ik daardoor een stukje van mijn energie afgeef. In het begin deed ik te veel, besef ik nu. Ik zag mijn vriendinnen niet meer, omdat ik elk vrij moment bij Frans was. Dat heb ik geleerd, ik moet ook zorgen dat ik zelf nog leuke dingen doe. Het is niet altijd makkelijk, want tijdens een middagje stad met vriendinnen spookt het toch door mijn hoofd dat Frans op dat moment alleen thuis is. Maar die gedachten probeer ik los te laten. Ik moet voor mezelf zorgen om voor hem te kunnen zorgen. Sinds ik dat besef, gaat het beter!