Marion (41): "Zodra het nieuws bekend was dat ik zwanger was, voelde het alsof mijn stem helemaal niet meer telde"

Marion werkte jarenlang in een echt mannenbastion. Zelf vond ze het een enorme overwinning dat het haar lukte om toch haar vrouwtje te staan tussen al die mannen. In het begin moest ze wel wennen aan de harde manier van communiceren onderling. Dingen werden rechtuit op tafel gegooid, frustraties leidde regelmatig op de werkvloer tot schreeuwpartijen. Dat was Marion niet gewoon. "Soms merkte ik op dat ik mezelf kleiner maakte om te ontsnappen aan de spanningen."  

Na verloop van tijd werd het moeilijker om haar eigen gedachten en gevoelens nog te bespreken met haar team. Net op dat moment ontdekte Marion dat ze voor de tweede keer zwanger was. 'Mijn man en ik waren dolblij. Wat ik niet had verwacht, was hoe mijn zwangerschap mijn werk zou beïnvloeden. Zodra het nieuws bekend was dat ik zwanger was, voelde het alsof mijn stem helemaal niet meer telde.' Wanneer ze collega’s wees op hun onrealistische planningen kreeg Marion steevast de opmerking dat ze leed aan ‘een mamabrein’ of dat ‘het wel weer mijn hormonen waren’. Diep vanbinnen kookte ze van die opmerkingen. Het maakte niet uit wat ze nog zei of deed, voor haar collega’s was elke vorm van weerwoord vanaf dan niet meer geldig. 

Zwangerschapsdiscriminatie 

Een open gesprek met haar leidinggevende leidde tot niets. "Mijn oprechte zorgen werden van tafel geveegd met een luide bulderlach en de boodschap ‘dat het over een paar maanden wel beter zou gaan.’. Na mijn bevalling en ouderschapsverlof dus… Hoe meer ik me boos maakte om de situatie, hoe meer de rest de zwangerschapskaart in mijn gezicht gooide. "

En toen volgde de druppel: Marion ontving een WhatsAppje van twee andere vrouwelijke collega’s. Of ze haar even konden spreken. Blijkbaar had haar zwangerschap niet alleen gevolgen voor hoe ze haar job nog kon uitvoeren, ook zij betaalden een prijs. Want ook wanneer zij in functie van hun job zorgen bespraken of duidelijk maakten wat al dan niet kon, werden zij ook de mond gesnoerd. Opmerkingen als ‘Jij bent ook zwanger, zeker?’ of ‘Als ik van jou was, zou ik wel eens een zwangerschapstest doen.’ waren de standaard geworden.  

Opgebrand

Doorheen de maanden was de werkvloer verziekt voor alle vrouwen die er werkten. Hun job konden ze niet meer naar behoren uitvoeren. Elke uiting van frustratie werd weggelachen. De eerste vrouwelijke collega vertrok nog voor Marion in zwangerschapsrust ging. De tweede volgde toen ze nog thuis was. Zelf is Marion nog 3 weken teruggegaan. "Toen ik in de derde week een onbelangrijk mailtje vergat te sturen, belde mijn leidinggevende naar een collega. Ik mocht het hele gesprek volgen op speaker terwijl ze samen lachten met mijn ‘mamabrein’ en dat ‘zwangerschapsdementie niet stopt na de zwangerschap’. 

Het was voor mij de druppel. Ik diende mijn ontslag in. Nadien ben ik maanden in therapie gegaan omdat ik mijn stem verloren was. Ik wist niet meer wat ik wou en ik durfde niet meer te communiceren.' Het was een heel traject maar inmiddels voelt Marion zichzelf  elke dag meer en meer de oude worden.