Evi (34): "Ondertussen kan ik lachen om mijn zwart verbrande hamburgers"

‘Perfectionisme heeft lange tijd mijn leven beheerst. Telkens ik 'nee' zei, voelde ik me schuldig. Of het nu tegen mijn dochter was, tegen een uitstapje met vriendinnen of een extra opdracht. Het eindigde altijd op dezelfde manier: ik die mezelf in duizend bochten wrong om iedereen tevreden te houden. Iedereen behalve mezelf dan. Want die manier van leven putte me uit en maakte me ongelukkig. En ik besefte dat hoe meer ik mijn best deed om alles perfect te doen, hoe minder het me lukte.’

'Op een avond zat ik uitgeput en huilend op de bank. Ik had die dag meer dan tien keer ‘ja’ gezegd op dingen waar ik eigenlijk ‘nee’ op had moeten zeggen. En die ‘ja’ had alleen maar stress, tijdsnood en onafgemaakte taken veroorzaakt.  Ik vroeg mezelf af waarom ik mezelf dit aandeed. Was het om anderen niet teleur te stellen? Om mezelf te bewijzen? Uit schuldgevoel? Voor mijzelf alvast niet … want ik werd er zeker niet gelukkiger van.’

Grenzen bewaken

‘Ik besloot hulp te zoeken bij mijn lifecoach. Zij opende mijn ogen voor de complexiteit van mijn perfectionisme. Samen werkten we aan het bijstellen van mijn beeld van perfectie, los van de verwachtingen van anderen. Het was een proces van zelfreflectie en zelfliefde. Ik leerde dat het oké is om ‘nee' te zeggen en mijn grenzen aan te geven. Het betekent niet dat ik egoïstisch ben. Integendeel, het is een waardevolle kracht die ruimte creëert voor mezelf.

Prioriteiten stellen

‘Ondertussen kan ik lachen om mijn zwart verbrande hamburgers. En ik durf op te komen voor mezelf en te zorgen voor mijn eigen welzijn. Het is een bevrijdend gevoel. Natuurlijk zijn er nog dagen waarop ik mijn grenzen even uit het oog verlies, maar ik herinner mezelf eraan dat ik voor mezelf moet zorgen. Op die manier kan ik ook beter voor anderen zorgen.’