Toen ik ‘Ja, ik wil’ tegen Gijs zei, besefte ik nog niet dat ik koos voor zelfzorg. Ik trouwde met een vent die niet te beroerd is om stof te vegen; die geen boodschappenlijstje nodig heeft van mijn hand; die op zoek gaat naar de juiste schoentjes voor de sportles op school; die Smartschool aankan. Hij wast, kookt en zorgt. Bovendien is hij uitermate aantrekkelijk en interessant, maar dat laatste is hier niet relevant.
Omdat we samen het huishouden en de kinderzorg op ons nemen, heb ik tijd voor zelfzorg. Ik kan gaan joggen zonder het in te plannen. Ik kan mijn passies volgen. Ik kan soms om 20u in de zetel ploffen, omdat er thuis niets ontploft door al de toewijding van Gijs. Als ik in mijn omgeving kijk, kan ik hem bijna bestempelen als een vreemde soort. Ik krijg er wel eens opmerkingen over: ‘ik mag toch wel van geluk spreken’. ‘Hij toch ook?!’, bedenk ik me dan.
Zelfzorg wordt bepaald door de mate waarin je partner (m/v/x) of je kinderen mee zorgen. Britse feministe Caitlin Moran geeft in haar kersverse boek ‘More than a woman’ het advies: ‘trouw niet met een lul’. Ik kan haar alleen maar gelijk geven. Wat heb je aan al die tips over hoe voor jezelf zorgen als de anderen thuis niet mee geëngageerd zijn?
Vrouwen trekken te vaak alleen een overladen kar voort. Andere gezinsleden doen aan “free riding” of zwartrijden: kinderen die de tafel of hun kamer niet opruimen, een partner die vindt dat hij/zij/die belangrijkere zaken te doen heeft zoals overmatig vergaderen of twee marathons lopen. En de vrouw - ook wel de computer van het gezin genoemd - trekt vlijtig verder. Af en toe puft ze uit, eventjes maar, en op een veel te smalle berm. Op deze krappe zelfzorg-strook ligt haar boek dat ze zo graag onder een warm dekentje zou willen verkennen. Ze vindt er haar passie waardoor ze het gevoel heeft dat ze bijleert en de wereld er voor haar is. Ze vindt er haar haakwerk waar ze zo rustig van wordt.
Ja, ik wil… dat jij mee-zorgt.
