Laat me beginnen met een bekentenis: ik ben geen handtassenliefhebber. Ik ben het nooit geweest en zal het ook nooit worden. In mijn kasten liggen enkele goedkope, verfrommelde exemplaren die al jaren vervangen moeten worden. Volgens mij zitten er in ééntje zelfs nog gesmolten paaseieren die mijn kinderen liefdevol adopteerden aan het begin van de paasvakantie.
Maar het is opmerkelijk dat ik geen handtassenliefhebber ben, want mijn moeder was dat zeker wel. Ze zei altijd: ‘Uw poten en uw oren moeten in orde zijn!' Op die manier probeerde ze me aan te sporen om wat 'vrouwelijker' door het leven te gaan en te investeren in mooie schoenen, handtassen, sieraden, etc. Sorry, mama, het heeft niet gewerkt.
Maar goed, mijn moeder had dus een kast vol handtassen. En ergens tussen die collectie - of beter gezegd, in een aparte lade - bevond zich de crème de la crème. Daar lagen de handtassen niet simpelweg opgestapeld, maar elk waren ze omhuld door een luxueuze stoffen zak.
Als kers op de taart waren er de Delvauxkes. En die waren heilig! Ik herinner me nog hoe ik als klein meisje vol bewondering toekeek terwijl mijn moeder bijna ceremonieel de handtassen uit de lade haalde en ze bevrijdde van hun stoffen zak. Telkens wanneer een van de lederen creaties tevoorschijn kwam, vertelde ze eindeloze verhalen over de gebeurtenissen die elke handtas had meegemaakt.
Die Delvauxkes waren niet zomaar handtassen. Het zijn momenten en herinneringen. En ik ben ervan overtuigd dat dit niet alleen voor mijn moeder gold. Want aan zo'n Delvaux hangt een prijskaartje. Daarom bewaren we ze voor speciale dagen en uitstapjes. De naam Delvaux is daardoor behoorlijk iconisch geworden.
Het feit dat de handtassen hun weg hebben gevonden naar talloze kasten, hebben we grotendeels te danken aan Barones Solange Schwennicke-Hanssens. Na het overlijden van haar man nam zij in 1970 de leiding van het bedrijf over. En ze deed dat niet zomaar. Nee, onder haar leiderschap is Delvaux uitgegroeid tot wat het vandaag de dag is: een wereldwijd fenomeen.
Als vrouw aan de top van een bedrijf staan ging natuurlijk niet zonder slag of stoot. ‘Nu gaan we wat meemaken: de vrouw van de baas komt zich ermee bemoeien’, zei ze ooit over die beginperiode. De barones heeft moeten vechten voor haar plek. Het glazen plafond lag aan haar voeten in scherven.
En sprekend over glazen plafonds, de afgelopen week heeft een andere vrouw dat obstakel doorbroken. Pascale Van Damme wordt de voorzitter van de Belgische voetbalbond. Ja, een vrouw! En niet de minste. Deze dame heeft al een indrukwekkende carrière in de IT-sector achter de rug. En nu zal ze dus als eerste vrouwelijke voorzitter van de voetbalbond aan de slag gaan.
Dat verdient zonder twijfel een groot applaus! Maar wat mij opvalt bij de meeste van deze verhalen, is de manier waarop vrouwen in topfuncties spreken over hun eigen vaardigheden. En vooral wat ze daarmee impliceren over de vaardigheden van andere vrouwen die niet dezelfde kansen krijgen. Vrouwen in topfuncties moeten keihard werken om te komen waar ze zijn. En dat is zeker niet gemakkelijk. Het vinden van een balans tussen werk en gezin is enorm uitdagend.
Maar wat vele vrouwen in topfuncties vergeten, is de ladder. Want voordat je het glazen plafond kunt doorbreken, moet je eerst die ladder van succes beklimmen. En voor veel vrouwen is die ladder behoorlijk wankel. Zwanger? Haal maar een paar sporten weg. Voor je gezin zorgen? Schrap er nog een paar. Uiteindelijk wordt de klim voor veel vrouwen onmogelijk. ‘Voordat we het glazen plafond bespreken, is het belangrijk om stil te staan bij de gebroken sporten van de ladder’, zei Van Damme daarover. Ik slaakte een zucht van opluchting.
En hoewel ik niet veel verstand heb van voetbal, bewonder ik Van Damme enorm. Ze doorbreekt niet alleen dat glazen plafond, maar gebruikt ook haar positie om anderen verder te helpen. ‘Ik wil een voorbeeld zijn voor jonge vrouwen’, zei ze. En dat is ze! Meer nog: ze wil haar steentje bijdragen aan de ontwikkeling van het vrouwenvoetbal en zelfs het WK voor vrouwen in 2027 naar België halen.
En dat verdient wel meer dan een groot applaus. Want laten we eerlijk zijn: het kapotslaan van het glazen plafond is geweldig. Maar vrouwen die de andere hand gebruiken om anderen naar te boven helpen, verdienen nog veel meer!
