De onthaalgroep vluchtelingen Grimbergen bestaat al dertig jaar en is ontstaan uit de gemeentelijke raad voor ontwikkelingssamenwerking. De groep wordt getrokken door zestien geëngageerde vrijwilligers. Wij spraken met Femmalid Gerda Lemaire, Marie Josée Polspoel en Jan Vancoppenolle over hun engagement.
Wat doen jullie precies bij de onthaalgroep vluchtelingen?
Gerda: ‘Wij onthalen mensen die vanuit oorlogsgebieden naar ons land zijn gekomen. Die worden eerst opgevangen door het OCMW en op die manier kunnen we de vluchtelingen bereiken.
We helpen hen waar we kunnen. Zo zijn sommige gezinnen op zoek naar een crèche of een geschikte school. Of iemand van het gezin wil een opleiding volgen bij het Centrum voor Volwassenenonderwijs, of ze raken niet wijs uit paperassen. Het zijn allemaal situaties waarin wij hen proberen te begeleiden.
Daarnaast organiseren wij ook leuke activiteiten met de kinderen. Zo is er jaarlijks een uitstap naar bijvoorbeeld Bokrijk of een andere leuke plek. Het is ook de bedoeling dat de vluchtelingen elkaar leren kennen. Zo bouwen ze een eigen netwerk uit en ondervinden ze dat ze er niet alleen voor staan. Vaak beginnen ze dan ook elkaar te helpen, met vertalingen en papierwerk bijvoorbeeld.’
Hoe zijn jullie hiertoe geïnspireerd geraakt?
Gerda: ‘Migratie heeft mij altijd geboeid. Door met vluchtelingen in contact te komen zijn mijn ogen opengegaan en heb ik beseft dat wij hen moeten opvangen en kansen moeten geven om een nieuw leven op te bouwen. Het geeft enorm veel voldoening wanneer dat lukt.
We hebben mensen altijd enorm vooruit kunnen helpen. Ze grijpen kansen waar ze kunnen, maar die kansen moeten ook aangeboden worden. Met begeleiding gaat het allemaal veel vlugger. Zo ken ik verschillende Kosovaarse gezinnen die hier al twintig jaar zijn. Ze spreken de taal goed, iedereen in de familie werkt, ze hebben een eigen woning en de kinderen gaan naar de universiteit.’
Marie Josée: ‘De meisjes willen ook echt vooruit in het leven. Ze zijn gemotiveerd om iets te bereiken.’
Gerda: ‘We proberen ons in te leven in die mensen. We begrijpen dat het even duurt voor ze stevig voet aan wal gekregen hebben, maar door die kleine hulpmiddeltjes gaat het vaak allemaal wat vlotter.’
Marie Josée: ‘Ik wou na mijn pensioen iets doen voor kansarme kinderen. Zo ben ik bij de onthaalgroep terechtgekomen. Momenteel begeleid ik vooral Afrikaanse families. Vaak gaat het om alleenstaande mama’s die met een aantal kinderen achterblijven.’
Gerda: De meeste van die mama’s willen hier echt een leven opbouwen en willen dus graag werken.’
Marie Josée: ‘Daarom proberen wij hen te ondersteunen door crèches en kinderopvang te zoeken voor hen, zodat de mama’s zelf ook iets kunnen ondernemen.’
Jan: ‘Net als Gerda en Marie Josée geeft het mij voldoening om iets te kunnen betekenen. Zeker als je weet in wat voor wantoestanden vluchtelingen vaak verzeild raken. Wanneer die mensen dan toekomen in de gemeente, kunnen we hen toch maximaal ondersteunen. Zo weet ik toch dat ik bijdraag aan de oplossing van het vluchtelingenprobleem, ook al is het maar op lokaal niveau.
Bij de Afghaanse families die ik ondersteun, merk ik trouwens superveel ambitie. Zeker bij de kinderen. Die gaan naar een OKAN-school (onthaalonderwijs voor anderstalige kinderen) en op een jaar tijd spreken ze al goed Nederlands. Daar word ik blij van.
We worden trouwens ook financieel gesteund met bijdragen van mensen en sponsors die onze werking een warm hart toedragen. Dat doet deugd.’
