Er lagen gisteren zoveel slechte ervaringen op de tafel dat ik me afvroeg: ‘Where should we begin?’. De verhalen van deze jonge vrouwen geven gezicht aan hallucinante cijfers uit eerdere onderzoeken in Belgische steden, waaronder Brussel. 97% van de meisjes is slachtoffer van seksuele agressie onder de vorm van non-verbale en verbale intimidatie. 1/3 kreeg te maken met ongewenste aanrakingen. Dat wil je toch niet voor jezelf, je dochter, je vriendin, …?
Waar is de woede?
Ik vraag aan mijn gesprekspartners of zij geen woede voelen omdat ze na valavond niet meer alleen op de campus durven wandelen en een hele resem voorzorgsmaatregelen (langs families gaan zitten in de metro, doen alsof je belt, je huissleutel in hand geklemd) en vluchtroutes in acht nemen als ze in de stad bewegen. Ik voel als veertiger die woede. Misschien omdat ik doorheen de jaren niet meer automatisch geprogrammeerd ben tot conformeren – dat leer je onderweg – en omdat ik ervaar dat sommige issues zo taai zijn dat ik de hoop verlies dat het voor mijn dochters anders zal zijn. Mijn woede wordt maar beperkt gedeeld. De meerderheid van de jonge vrouwen rond de tafel is hoopvol en reikt de hand uit naar mannen.
Mannen, we hebben jullie nodig
Ik leer van mijn gesprekspartners dat een open dialoog met mannen en een gedeelde strijd dé hefboom is om komaf te maken met zoveel seksueel straatgeweld. De deelnemers aan het debat voelen hun gesprekstafel als half leeg en vragen om meer betrokkenheid van mannen.
Vrouwen kregen de laatste decennia heel wat fora en bewegingen met de focus op hun emancipatie als vrouw. Op deze plekken was er plaats voor het delen van ervaringen, voor kwetsbaarheid, voor het leren omgaan met verschil tussen vrouwen. Voor heel wat issues kwamen concepten en werkgroepen. Vrouwen vonden elkaar en een taal om het te hebben over hun rol en positie in de samenleving.
Veel mannen in mijn omgeving vinden seksuele straatintimidatie net zo erg als de jonge vrouwen rond de tafel. Mannen, waarom nemen jullie geen actieve rol in dit debat? En ruimer: zien jullie de kansen in het actiever en bewuster omgaan met jullie rol en maatschappelijke positie als man? De studenten hebben immers gelijk: geen seksuele straatintimidatie zonder mannen. Geen oplossingen voor seksuele straatintimidatie zonder mannen.
