Claire Vanden Abbeele is kunstenares, auteur en therapeute. Als therapeute werkt zij met mensen rond bewustwording en verliesverwerking. Ze geeft lezingen en workshops rond kunst, troost en levenskracht... Femma vroeg haar om mee te werken aan de reeks ‘100 verhalen van vrouwen’. Met deze blog naar aanleiding van 100 jaar Femma, maken we op een bijzondere manier de kracht én kwetsbaarheid van heel diverse vrouwen zichtbaar. Claire brengt ‘met graagte’ haar verhaal in de vorm van een selectie uit haar creaties: 4 gedichten, 2 teksten en een foto van een schilderij. Een groot cadeau om ineens, in stukjes en zelfs meermaals van te genieten. De zomervakantie geeft daartoe de tijd en ruimte.
Zij
Zij sneeuwt in mij
zij schreeuwt in mij
zij zoent in mij
zij zoekt in mij
naar uit
weg
naar binnen
gekeerd
warm ik haar
wil ik haar
troosten
vormen
vullen
zo leef ik haar
zacht en krachtig
zij
de vrouw die ik ben.
Claire Vanden Abbeele, uit Vrouwenogen, Lannoo, p. 8
Ik voel me meervoudig
vol en vrouw
méér dan één
mannelijk ook
en rechtlijnig
meer dan ik
zo voel ik mij
meer dan wij
zomaar ziel
en alles voorbij.
Claire Vanden Abbeele, uit De kunst van het afscheid nemen, Lannoo, p. 8
Er zijn vrouwen als vuurrode vlammen
die met glanzende ogen zingen,
vechten, huilen en bewonderen.
Fier en verleidelijk.
Omwille van de liefde.
Tijdens het reizen door het oeroude heen
Tijdens het reizen door het oeroude heen
zijn door vele vrouwen paden uitgeslepen.
Het is een route geworden.
Een vertrouwde route voor hen
die uit hun bedding zijn getreden
voor hen die zich adembenemend
lenen tot één samenhangend geheel.
Aan alle kanten schuiven ze grendels open.
Intiem bevruchten ze aarde. Nooit moe
van het verwekken, nooit moe van het wachten
vervullen ze dromen van innerlijk weten.
Er zijn vrouwen als vuurrode vlammen
die met glanzende ogen zingen,
vechten, huilen en bewonderen.
Fier en verleidelijk.
Omwille van de liefde.
Claire Vanden Abbeele, uit Als vrouwen beminnen, Lannoo, p. 9
In toegemeten tijd vertellen ze
zielsverwante verhalen
Er zijn dagen voorbij onze ogen
Er zijn dagen voorbij onze ogen
lussen tussen de plooien van de ziel.
Er welt zicht op ontbloot leven
mijmeringen die zich verraden.
Er is iets wat raakt aan onwerkelijke momenten
iets wat daagt in het tijdloze.
Er is een roerloos verbond
dat spreekt over vrouwen
uitgedost met licht.
In toegemeten tijd vertellen ze
zielsverwante verhalen
over herinneringen die herbergen
en dragen nu en over alle tijden
weerlichtend samen.
Claire Vanden Abbeele, uit Als vrouwen beminnen, Lannoo, p. 21
Het begint en eindigt bij elke vrouw op zich
Dat ik de hongerigen voed,
een belediging vergeef
en mijn vijand liefheb
dat zijn grote deugden.
Maar als ik nu zou ontdekken
dat de armste van alle bedelaars
en de onbeschaamdste
van alle beledigers
allemaal in mij leven,
en dat ik zelf de aalmoezen
van mijn eigen vriendelijkheid nodig heb;
dat ik zelf de vijand ben
die bemind moet worden –
wat dan?
C.G. Jung
Wie eerlijk is en wie ogen heeft die zien, twijfelt niet aan de realiteit dat vrouwen sterke wezens zijn die een enorme daad- en draagkracht tentoonspreiden. Sinds oeroude tijden is het de vrouw die het gemeenschappelijke van de nodige energie voorziet, de fundamenten van de relatie bijeenhoudt en steeds weer stut en heropbouwt. Het is de vrouw die knipt, puzzelt en plakt omdat het geheel anders in snippers uit elkaar dreigt te vallen. Diep in zichzelf weten ze dat het niet klopt. In de diepte hebben vrouwen scheuren in de ziel omdat ze weten dat ze geen gehoor geven aan de stem uit hun binnenste. Ze horen hem wel maar ze luisteren er niet naar omdat er iets verteld wordt dat voor hen of de omgeving niet kan of niet past. Ze gaan eraan voorbij omdat ze zich niet in staat achten of omdat er iets weerkaatst wat ze niet willen weten of niet willen uitvoeren.
Zolang vrouwen in de sporen van hun moeders of hun vaders blijven gaan, zolang ze niet in hun eigen kracht gaan staan, zolang ze niet uit hun schulp kruipen, zolang ze hun eigen energie niet gaan terugwinnen, zolang ze niet radicaal weigeren om nog meer energie af te staan, zal alles bij het oude blijven. Zolang vrouwen zelf niet veranderen, blijven ze dit proces in stand houden en van het nodige voedsel voorzien.
Het begint en het eindigt bij elke vrouw op zich. Het is een kwestie van kiezen en van wilskracht. Het zichzelf wijsmaken dat het niet kan vanwege het minderwaardigheidsgevoel is een goedkope manier om zich te ontdoen van de verantwoordelijkheid die men tegenover zichzelf heeft. Het zelfbeeld van de geliefde vrouw die uitverkoren is te moederen wil ze, hoe zwaar het ook valt om dit te blijven oppoetsen, blijkbaar niet zo vlug verbrijzelen. Kiezen om alles bij het verstikkende oude te laten, blijkt ondanks alles gemakkelijker dan kiezen voor verandering. Het heeft geen enkele zin om tekeer te gaan tegen mannen. Het gaat erom dat vrouwen zichzelf omkeren en iets doen met zichzelf. Het gaat erom dat ze uit hun nest komen en hun vleugels uitslaan.
Claire Vanden Abbeele, uit Vallen en opstaan, Lannoo, p. 184-186
Als het hart van een vrouw is leeggemaakt, weerkaatsen haar ogen licht
Wees nederig, want je bent gemaakt van aarde.
Wees edel, want je bent gemaakt van sterren.
Servisch spreekwoord
Stel dat vrouwen op dit moment aan zichzelf de vergunning geven om elke vorm van niet-waardering en elke vorm van aantrekken en afstoten niet te tolereren. Stel dat ze vandaag nog beginnen met aan het zelfverminkende een einde temaken, elk voor zich. Stel dat ze achterhaalde systemen stopzetten zodat ze aan hun kleinkinderen en achterkleinkinderen alles wat nu aan de gang is als een oud verhaal kunnen vertellen. Stel dat ze aan allen die voor hun toekomst staan het geschenk kunnen geven van de vele facetten die in de mens aanwezig zijn en die in hun totaliteit evenwichtig tot uitdrukking brengen. Het zal in geen hoofd meer opkomen om zijn beste kantjes op een dienblad aan te reiken terwijl de zakken uitpuilen van schaduwkanten. De mens die zichzelf bevrijd heeft, is compleet en in die heelheid van een betoverende schoonheid. Onbevreesd zet hij zich vrij in deze wereld neer. Het is niet omdat hij een enkeling is dat hij als een vreemde vogel bekeken wordt. Het gaat erover dat hij zich niet stoort aan hen die nog in het ei zitten. Of we als mensheid ooit zover komen, is een andere zaak, die zal afhangen van het verlangen en de wilskracht. Het is een lang en intens proces. Wanneer we eenmaal met dit proces begonnen zijn, ons eenmaal hebben overgeleverd aan het opruimen van alle oude systemen, eenmaal een aanvang hebben genomen met het teruggeven van wat aan wie behoort en het terughalen van wat aan onszelf toebehoort, voelen we ons sterker en optimistischer. De energie stroomt terug naar het individuele zelf waar ze zich vermenigvuldigt en wat een gevoel van kracht en vrijheid verleent.
Als het oude huis van een vrouw is leeggemaakt, staat er een nieuwe vrouw op. Een wezen van wie de innerlijke stem in evenwicht is met de omgeving, een vrouw die een leeftijdloze energie uitstraalt. Ze doet er alles aan om te blijven elimineren en herwinnen. Ze is te gelukkig met het weten dat hoe ze zich voelt afhankelijk is van haar eigen innerlijk evenwicht. En dat wil ze niet meer uit handen geven. Ze is het levende bewijs dat, hoeveel energie er ook verloren is gegaan, hoeveel roofbouw er ooit op het lichaam is gepleegd, het evenwicht steeds hersteld kan worden als ze zichzelf in acht neemt en haar wilskracht inschakelt om zich te bevrijden.
De kracht van dat deel in de mens waar weerstand noch zekerheid een rol speelt, groeit en bloeit bij elke stap die gezet wordt. Er komen bevrijdende inzichten. Niet de dingen op zich zijn nog belangrijk, het gaat om de waarde van de stralingen die we uitzenden als we niemands eigendom zijn en niets of niemand tot eigendom reduceren. Hoe onafhankelijker we zijn, hoe minder onze blik vertroebeld wordt. Hoe minder nood aan intimideren, hoe meer ruimte voor intimiteit. En ondertussen … leren we genieten door het zien hoeveel liefde zich weerspiegelt in een blad dat lenig valt, een zee die zacht fluistert, een huis dat vol bloemen staat. Ondertussen laten we ons verwonderen over de hoeveelheid tederheid die schuilt in bevrijde handen die de gloed van de avondschemering op de huid van een geliefde neerleggen. Ondertussen bevrijden we onszelf. Ondertussen worden we deel van de schoonheid, want als het hart van een vrouw is leeggemaakt, weerkaatsen haar ogen licht.
De kracht van dat deel in de mens waar weerstand noch zekerheid een rol speelt, groeit en bloeit bij elke stap die gezet wordt. Er komen bevrijdende inzichten. Niet de dingen op zich zijn nog belangrijk, het gaat om de waarde van de stralingen die we uitzenden als we niemands eigendom zijn en niets of niemand tot eigendom reduceren. Hoe onafhankelijker we zijn, hoe minder onze blik vertroebeld wordt. Hoe minder nood aan intimideren, hoe meer ruimte voor intimiteit. En ondertussen … leren we genieten door het zien hoeveel liefde zich weerspiegelt in een blad dat lenig valt, een zee die zacht fluistert, een huis dat vol bloemen staat. Ondertussen laten we ons verwonderen over de hoeveelheid tederheid die schuilt in bevrijde handen die de gloed van de avondschemering op de huid van een geliefde neerleggen. Ondertussen bevrijden we onszelf. Ondertussen worden we deel van de schoonheid, want als het hart van een vrouw is leeggemaakt, weerkaatsen haar ogen licht.
Claire Vanden Abbeele, uit Vallen en opstaan, Lannoo, p. 186-188
'Vuurrood weefsel van verbondenheid' - Claire Vanden Abbeele
Bio
Claire Vanden Abbeele is kunstenares, auteur en therapeute. Als therapeute werkt zij met mensen rond bewustwording en verliesverwerking. Ze geeft lezingen en workshops rond kunst, troost en levenskracht...
Als kunstenares en docente kunstzinnige vormgeving geniet ze grote bekendheid en heeft tentoonstellingen in binnen- en buitenland en won ze de zilveren medaille voor de internationale kunsttentoonstelling in Stockholm. Haar liefde voor het schilderen en het voortdurend appèl tot verwezenlijking en communicatie, brengen haar steeds oog in oog met het mysterie van leven, dood en afscheid.
19 boeken van haar werden gepubliceerd waarvan o.a. 'De kunst van het afscheid nemen' een bestseller werd.
Contact: Claire Vanden Abbeele - 0477/753893 - clvda@clairevandenabbeele.be
