Foto: Stefaan Beel
Al een eeuw(ig)heid ontmoeten vrouwen elkaar in lokale groepen. Femma is hun vertrouwde plek om bij te leren, om aan cultuur te doen en zich te ontspannen. Wij grijpen ons jubileum aan om stil te staan bij de waarde van Femma vroeger en nu. Deze maand vertelt Arlette over de betekenis van haar Femma.
‘Mijn Femma-verhaal begint al in mijn jeugd bij de ‘kajotsters’. Als kind was ik nogal verlegen maar rond mijn 14de levensjaar trok ik naar de kajotsters in onze parochie waar ik helemaal openbloeide en me inschreef voor allerlei activiteiten. Met de fiets op kamp, op reis naar Tirol, wandelen naar Lourdes, ik deed het allemaal. We werden een hecht groepje vriendinnen die ook in het weekend samen gingen dansen en ons amuseren. Tot we ouder werden en iedereen trouwde en kindjes kreeg. Mijn hecht groepje vriendinnen verwaterde. Toen ik 27 was, kreeg mijn man een aanbieding om in Wallonië te gaan werken. Het was 1976 en er zat niets anders op dan dat we moesten verhuizen om daar te gaan wonen. Het deed enorm veel pijn om mijn geliefd klein dorpje in het Meetjesland te moeten verlaten. Met een kleuter van 15 maanden en 7 maanden zwanger van de tweede, trokken we naar een piepklein Waals dorpje met ongeveer 250 inwoners. Het was alsof de tijd er stil had gestaan. Met mijn beetje schoolfrans kon ik mij wel uit de slag trekken maar een echt gesprek in mijn moedertaal? Dat zat er niet in. Ik bleef die Vlaamse met de twee kleine kindjes.
Toch voelde ik mij bevoordeeld dat ik zelf voor mijn kinderen kon zorgen en ik heb mij er zeker nooit verveeld. Het enige wat ik miste was sociaal contact. Er was zelfs geen telefoon in die tijd dus ik moest mij behelpen met brieven schrijven naar het thuisfront. We hebben er 2 jaar en 6 maanden gewoond tot mijn man werd overgeplaatst naar Mechelen en we in Muizen gingen wonen. Het was een verademing om weer Vlaams te kunnen praten. Een lieve buurvrouw heeft mij toen meegenomen naar KAV. Vooral naar de kooklessen ging ik heel graag. Daar heb ik ondervonden hoe broodnodig het is om onder vrouwen eens van gedachten te kunnen wisselen...en je hart eens te kunnen luchten! Maar wat we niet wisten, was dat we weer zouden overgeplaatst worden. 3 jaar later moesten we verhuizen voor het werk naar Kluisbergen. Weer een andere streek en andere gewoonten. Niet alleen een nieuwe bakker, beenhouwer, dokter enz. maar ook een nieuwe vereniging. Ongeveer 5 jaar hebben we daar gewoond en toen werden we overgeplaatst naar Aalst en gingen we in Affligem wonen. Telkens weer ben ik zelf KAV gaan opzoeken, en dat viel overal wel goed mee. Maar leuk is het niet om in je eentje ergens op een vergadering of bijeenkomst binnen te komen en niemand te kennen. Toch voelde ik dat ik dat moest doen voor mijzelf dus ik zette door. Ondertussen raak je dat alleen optrekken gewoon.
Onze kinderen werden ouder, ja ik had ondertussen nog een nakomertje gekregen, en omdat het voor hen niet leuk was telkens van school en vriendjes te veranderen, is mijn man van werk veranderd. Zo zijn we terug in ons Meetjesland komen wonen, weliswaar niet in mijn vroegere gemeente maar toch veel dichter bij de familie. Wat was dat voor mij een geruststelling om een eigen stek te hebben na 8 verhuizingen op 16 jaar tijd! We wonen hier ondertussen ruim 30 jaar in Knesselare. Toen we naar hier kwamen, kenden we weer niemand. Mijn 2 oudsten gingen al naar het middelbaar, en de kleinste begon aan de eerste kleuterklas. Dat was een zegen, want aan de schoolpoort leer je mensen kennen. Ik ben in het Oudercomité gestapt en heb mij later opgegeven als leesmoeder. Allemaal om mensen te leren kennen. Wat later ging ik met iemand mee naar de toenmalige KAV. en dat beviel me bijzonder goed. Toen ik aangaf graag mee te spelen in hun toneeltjes ben ik ook in het bestuur gegaan.
Dat is nu al meer dan 20 jaar geleden en ik ga er nog altijd met evenveel goesting naartoe. We schrijven en spelen met enkelen samen toneeltjes en steken zowat alles wat ontspanning is op de algemene vergaderingen zelf in elkaar. De mensen genieten ervan en wij nog meer! Sinds een vijftiental jaar ben ik verantwoordelijk voor de twee-weekelijkse hobbynamiddagen waar ik de koffie maak. Ik serveer er ook zelfgemaakt gebak en taarten serveer, wat ondertussen mijn hobby geworden is. Maar ik doe dat graag en op die manier doe ik ook iets terug voor de vereniging waar ik altijd terecht bij kon. Ook het verslag van de bestuursvergaderingen neem ik voor mijn rekening.
Ja, ik mag dus volmondig zeggen dat KAV /Femma in de loop der jaren veel voor mij betekend heeft. Al die jaren ondervinding hebben mij ook geleerd dat je niet moet wachten tot er iemand je komt halen om buiten te komen maar dat je het zelf moet doen. Niet iedereen kan dat, dat besef ik, maar net daarom moeten verenigingen blijven bestaan anders vereenzamen de mensen. Ik ben 71 jaar, heb ondertussen ook 6 kleinkinderen en kijk tevreden terug. Als Femma geen deel had uitgemaakt van mijn leven dan weet ik zeker dat het minder rijk gevuld geweest was. Daarom een welgemeende dank aan iedereen en een dikke proficiat met jullie 100ste verjaardag!’
Liefs,
Arlette
