De mamabrigade kan zelf moeilijk in woorden vatten hoe bijzonder moederschap wel niet is. Alsof het zou gaan om mystieke eigenschappen, ongrijpbaar voor niet-moeders: ‘Je kan het pas begrijpen eens je het bent.’ In de vakliteratuur noemt men de stellige overtuiging van moeders dat ze zelf de beste verzorgers van hun kind zijn het ‘maternal gatekeeping’ of het ‘poortwachterssyndroom’.
Als een moeder kreunt onder de last van haar zware rol als enige verantwoordelijke voor het huishouden en de zorg, zie ik het in gedachte al voor me: Madonna met kind, waardig en sereen (en doodmoe) op haar troon. Gebukt onder de zware last van dat aureool en haar pad van zelfopoffering.
De terreur die de mamabrigade aanricht, is dat ze anderen het gevoel geeft dat ze maar half zijn. Dat je pas 100% vrouw bent of 100% ouder als je een kind tegen je moederlijke boezem kan drukken. Een kindvrije vriendin fietst leeg naar huis na een avondje op café waar het moederleven weeral centraal stond. De babysit of de grootouders voelen zich al snel een kluns door al die briefjes met veel te uitgebreide aanwijzingen. De altijd aanwezige moederlijke blik over de schouder weegt zwaar op het zelfvertrouwen van de jonge papa die pampers ververst. De sneer of een grapje over zijn onhandigheid ontneemt hem zijn geloof in zijn kunnen.
Lieve mama, bevrijd jezelf van je ‘Madonna met kind’-aureool! Relax! Je kan een afwasmachine op verschillende manieren inladen. Het leven van je vriendin zonder kinderen kan even interessant of moeilijk zijn. Als je partner of ouder mee zorgt, ben je nog steeds 100% moeder, 100% partner en het meer dan 100% waard.
