Op zoek naar een veilig leven

België 
‘Ik werd in Brussel afgezet, op de stoep van het Zuidstation. Daar stond ik dan, met twee kleine kinderen. Geen flauw idee waar ik naartoe moest. Gelukkig kwam ik een vrouw tegen die me de weg wees naar Fedasil. De volgende twee weken verbleven we in het Klein Kasteeltje in Brussel, tot er een plaats gevonden werd in een ander opvangcentrum. 

In het opvangcentrum is niemand zeker van zijn toekomst. Mag je blijven of word je weer naar huis gestuurd? Mijn man belde me constant op en dwong me terug te keren. Hij had gehoord dat ik naar België gevlucht was. Hij zei me dat ik nooit mijn verblijfsdocumenten zou krijgen in Europa en dat ik op straat zou belanden met mijn kinderen. En ook mijn familie speelde op mijn geweten in. Ik was dan wel in België, maar toch leek het of ik nog in Guinee woonde. Zo sterk was ik nog in hun macht.’ 

Terug naar Guinee?  
‘Een leven op straat kon ik mijn kinderen niet aandoen. Dus ik besliste uiteindelijk om naar mijn man te luisteren en terug te keren. Hij zou iemand sturen die ons ’s nachts oppikte aan het opvangcentrum. Ik pakte mijn koffers en maakte de kinderen klaar. En ik wachtte tot iedereen sliep. Maar toen ik wilde vertrekken, kreeg de nachtwaker me ineens in de gaten. Hij hield me tegen en vertelde de assistenten van het centrum wat mijn plannen waren. Samen praatten ze op me in, en overhaalden me om niet te vertrekken die nacht.’ 

‘Het waren ook zij die me gaandeweg lieten verstaan dat de dingen die ik meegemaakt had niet normaal waren. Beetje bij beetje gingen mijn ogen open. Maar het waren mijn kinderen die mij definitief op andere gedachten brachten. Mijn oudste dochter smeekte me om niet terug naar Guinee te gaan. Het choqueerde mij dat zij op die leeftijd al zoveel leek te begrijpen. Dat zette me aan het denken. Zij was toen bijna tien jaar. Ik was vijftien toen ik trouwde met mijn man. Wilde ik echt hetzelfde voor haar? Rond die tijd overleed ineens mijn dochter in Guinee. Ik was kapot … Ik had haar niet kunnen beschermen … 

Plots kwam die klik in mijn hoofd. Mijn dochters verdienden zoveel meer dan dit. Ik besloot te vechten voor hun toekomst.’ 

Verblijfspapieren  
‘Even later kwam het nieuws waar ik zo lang op gewacht had. We kregen onze verblijfsdocumenten! Ik kon mijn oren niet geloven. Maar écht niet, he, ik moest die papieren eerst zien en dan pas zou ik het geloven (lacht). En jawel, in februari 2022 hadden we alle nodige documenten om in België te kunnen verblijven. Eindelijk zouden we een leven kunnen opbouwen en zou ik mijn dochters een veilige plek kunnen geven. 

Toen ging alles heel snel. Een maand later nam Caritas International contact met mij op. We kregen van hen een tijdelijke woonst en ze hielpen me om alle administratieve zaken te regelen. Ze zochten een school voor de kinderen, en hielpen mij mezelf in te schrijven voor lessen Nederlands. Ook mentaal stonden ze me bij. Ik had weinig zelfvertrouwen. Maar zij praatten met me en motiveerden me. Dat ik wél voor mezelf kon zorgen, en dat ik wél een goede moeder was. Stilaan zag ik licht aan het einde van de tunnel. Toen alles een beetje in zijn plooi gevallen was, hielp Caritas mij uiteindelijk om ons eigen huurappartement te vinden.’ 

Nieuwe kansen 
‘Vandaag zitten we ongeveer een maand in ons appartement in Mortsel. Het is nog wel wennen, maar ik voel me hier veilig en de kinderen ook. Mijn prioriteit is mijn dochters beschermen, en hen een goede toekomst geven. Daarom is het belangrijk voor mij dat zij een goede opleiding krijgen. Ik ben nooit naar school kunnen gaan als kind, ik wil hen de kansen geven die ik niet kreeg. Wanneer ik zie dat zij het goed doen op school en vriendinnen maken, dan voel ik me goed. Ik sta er ook van versteld hoe snel zij Nederlands leerden spreken. 

Ik heb geen contact meer met mijn man of mijn familie. Ik heb een nieuw telefoonnummer, en zij weten niet waar ik ben. Ik ben mijn dochter verloren … Ik heb te veel pijn gekend. Ik wil niet meer in het verleden leven, maar me focussen op de toekomst.’ 

Dansen in de woonkamer   
‘Mijn droom is om mijn kinderen gelukkig te zien. Zelf wil ik mijn rijbewijs halen en werken. Het liefst van al zou ik oudere mensen verzorgen, net zoals ik in Guinee deed voor mijn grootmoeder. Dat vond ik leuk en kan ik goed. Maar een job als kassierster lijkt me ook fijn. 

Ik voel me stilaan een beetje beter. Ik ken hier ondertussen een paar mensen, en ga wel eens buiten wandelen. Maar het liefst van al blijf ik gewoon thuis. Dan dans ik in de woonkamer, en zet ik mijn filmpjes op Tik Tok (lacht). Dat vind ik leuk. Mensen zeggen me dat ik trots mag zijn op mezelf voor de weg die ik afgelegd heb. Maar dat kan ik nog niet zeggen, dat ik fier ben op mezelf. Wel ben ik verbaasd dat ik hier vandaag sta door mijn eigen kracht. Dat ík dat gedaan heb. 

België is zo verschillend van waar ik vandaan kom. Eerst snapte ik dit land niet. Mensen zijn hier zo vrij! Je mag je eigen keuzes maken, en voor jezelf leven. Dat was heel raar en ongemakkelijk voor mij. Maar vandaag besef ik hoe fijn die vrijheid is. Ik dacht dat het gedaan was voor mij, dat ik nooit geluk zou kennen. Maar België heeft mij een tweede kans gegeven. Bovendien zijn de mensen hier vriendelijk. Ze helpen en zijn lief, en willen ons écht een nieuw leven geven. Dat gevoel, dat kan ik niet beschrijven.’ 

Meer weten over het werk van Caritas International? Surf naar www.caritasint.be

*Mariame, Rima en Aïsha zijn schuilnamen. Voor hun eigen veiligheid wordt hun verhaal anoniem gebracht.