Rachida: ‘Mijn schoonmoeder heeft alzheimer, en kan niet meer voor zichzelf zorgen. Onder de kinderen verdelen we de zorg. Ieder neemt haar één week per maand in huis. Het zijn de vrouwen van het gezin die voor haar zorgen, de mannen moeten werken.’
In waakstand slapen
‘Wanneer mijn schoonmoeder hier is, blijf ik 24 uur per dag bij haar. Ik kan haar niet alleen laten. Kijk ik even niet, gooit ze bijvoorbeeld alles uit de kasten op de grond. Eén keer had ze ’s nachts mijn kookvuur vol olie gegoten. Gelukkig zag ik dat de volgende dag op tijd. Ik slaap niet wanneer ze hier is, hele nachten lig ik in waakstand naast haar. Ze wil ’s nachts vaak opstaan en rondwandelen in huis. Het doet me pijn haar zo te zien, ze is altijd een heel lieve vrouw geweest die veel voor haar kinderen deed.’
Iedere avond 3 verschillende maaltijden
‘Vandaag herkent ze ons niet meer. Voor mijn eigen moeder zorg ik ook, maar minder intensief. Ze heeft een zwakke gezondheid, en wanneer ze naar de dokter moet of andere hulp nodig heeft ben ik er voor haar. En dan zijn er nog mijn kinderen. Ze zijn al groter vandaag, en helpen mij ook wel bij de zorg. Maar iedere avond maak ik 2 of 3 verschillende maaltijden klaar, omdat ze allen iets anders willen eten (lacht). Ik wil dat ze eten wat ze lekker vinden, dus ik doe dat met plezier.’
‘Ook al is het zwaar, ik zorg met veel liefde voor mijn ouders. Ze hebben een leven lang voor ons gezorgd, het is nu onze beurt om er voor hen te zijn.’
“Liever carrière maken”
Aabir, Rachida’s dochter: ‘Ik ben trots op mijn mama. Ze is een hele goede en lieve moeder. Maar het doet me pijn te zien hoeveel er op haar schouders valt. Ze zorgt voor iedereen. Kinderen, ouders, schoonouders. En als iemand uit de familie een probleem heeft, komen ze ook bij haar aankloppen. Ik zie dat dat veel van haar vraagt, maar wanneer ze bezig is, zie je niet dat ze eronder lijdt. Het is pas wanneer alle stress weer van haar afvalt, dat ze het moeilijk krijgt.
Als ik zie hoeveel tijd mama vandaag spendeert aan de zorg voor iedereen en het huishouden weet ik niet of ik kinderen wil. Kinderen zijn veel werk. Ik heb zeven jaar gestudeerd en wil graag werken en carrière maken. Mezelf opofferen, en thuisblijven voor de kinderen, zoals mijn mama dat deed? Ik weet niet of dat iets voor mij is. Maar ja, zeg nooit nooit … misschien verander ik nog wel van gedachten.’
