Al een aantal weken wordt de publieke sfeer gedomineerd door getuigenissen van seksueel geweld in het uitgaansleven. Moedig vind ik het, dat je naast het verwerken van een levensgroot trauma ook nog eens je krachten sprokkelt om aangifte te doen. Respect.
Toen ik op zondagochtend De Morgen las, was er ook weer aan artikel volledig gewijd aan het thema. Dat vind ik lovenswaardig. Te meer omdat slachtoffers van seksueel geweld niet altijd een platform krijgen, en daarenboven vaak de schuld krijgen. ‘Je had je maar niet zo moeten aankleden’. Of ‘Je hebt hem toch teruggekust?’ Gaslighting noem je dat. De ervaringen van anderen minimaliseren. Als vrouw doen we dat ook naar onze medevrouwen toe. Misschien omdat we het zelf al te veel hebben meegemaakt, en onze trauma’s verbannen hebben naar de donkerste achterkamers van ons bewustzijn.
Het artikel brengt het relaas van verschillende vrouwen die tijdens het uitgaan betast, aangerand en zelfs verkracht werden. Door iemand van de security nog wel. Uitgerekend de persoon waar je je veilig bij zou moeten voelen. Het hele artikel lang heb ik meegeleefd en meegevoeld met de overlevers. Tot ik bij de laatste paragraaf kwam. Dan brak er iets bij mij.
‘In tussentijd (in afwachting van strengere straffen voor zedenmisdrijven) nemen vrouwen zelf maatregelen om zich te beschermen.
“Als ik met vrienden op kot feest, dan draag ik wat ik wil. Maar als we uitgaan, dan is mijn decolleté niet te diep en heb ik altijd een trui bij om me te bedekken als dat nodig is."
“Geen verkeerde signalen geven, daar let je dus altijd op. Zeker niet lachen of te vriendelijk zijn tegen vreemde mannen dus.”
“Wij zorgen dat we nooit alleen zijn op de dansvloer of in het toilet.”
Wat eerst nog aanvoelde als verdriet, was nu omgeslagen in woede. En dat is het nog steeds. Want hoe is het in godsnaam mogelijk dat vrouwen de loodzware verantwoordelijkheid voor de daden van een ander dragen? Hoe komt het dat wij nog steeds moeten nadenken over wat we dragen om niet als gemakkelijke prooi te worden bestempeld? Waarom moeten wij letten op 'verkeerde signalen' die we misschien zouden kunnen geven, maar wordt er niet aan mannen gevraagd om te stoppen met in alles een 'signaal' te zien. En hoe kan het zo ver gekomen zijn dat wij onze drankjes de hele avond in de gaten moeten houden?
Ik heb alle respect voor de personen die getuigden in het artikel, en ik begrijp het. Als niemand anders je veiligheid kan garanderen, dan moet je het zelf maar doen. Maar ik vind dat schrijnend. Ik vind het in- en intriest dat ons lichaam als publiek goed wordt gezien, en dat wederzijdse toestemming nog niet ingeburgerd is geraakt. Terwijl het gewoon de logica zelve is. De verantwoordelijkheid voor seksueel overschrijdend gedrag ligt bij de dader. Punt andere lijn.
Hoewel ik kwaad ben, ben ik wel geduldig. Ik leg daarom graag nog eens een keertje uit wat wederzijdse toestemming precies is.
- Is de persoon in kwestie sexy gekleed, maar is die niet geïnteresseerd? Rand die niet aan, of verkracht die persoon niet.
- Is de persoon in kwestie dronken? Heb er geen seks mee. Je kan geen wederzijdse toestemming geven als je dronken bent.
- Ligt de persoon in kwestie poedelnaakt naast jou in bed, maar wil die uiteindelijk toch geen seks? Respecteer dat dan. Seks zonder wederzijdse toestemming is verkrachting.
- Heb je wederzijdse toestemming tot seks, maar wil de persoon in kwestie een condoom gebruiken? Doe die condoom dan niet uit tijdens het vrijen. Wederzijdse toestemming gaat niet alleen aan seksuele handelingen vooraf, het blijft gelden tijdens de seksuele handelingen.
- Heb je toestemming om je sekspartner te filmen tijdens de daad? Verspreid dat filmpje dan achteraf niet. Tenzij je daar wel uitdrukkelijk een geschreven toestemming van hebt. Wederzijdse toestemming geldt ook na seksuele handelingen.
Ziezo. Simpel toch?
