Op de vlucht
De Afghaanse Zahra (50) is lid van Femmagroep Afghaanse Wereldvrouwen. Zij vluchtte in 2009 met haar man en vijf kinderen naar België. Dit is haar verhaal.
Zahra: 'Het leven in Afghanistan was heel moeilijk. Als vrouw mocht je enkel naar buiten in het gezelschap van een man en moest je altijd een boerka dragen. Mijn dochters mochten niet naar school. We hadden op financieel gebied geen zorgen, maar mijn echtgenoot kreeg problemen met een man die lid was van de Taliban. We zijn toen naar Iran gevlucht, waar mijn man in de bouw ging werken. Na twee jaar werd hij echter door de Iraanse politie teruggestuurd en zijn we met het hele gezin naar Afghanistan moeten terugkeren. We hadden toen zes kinderen.’
‘Eens terug in Afghanistan werden we opnieuw bedreigd door de Taliban. We leefden voortdurend in angst. Op een dag kwamen er drie mannen naar ons huis. Mijn man was op dat moment niet aanwezig. Die mannen hebben toen mijn oudste zoon doodgeschoten. Hij was zestien jaar. Toen zijn we opnieuw weggevlucht, dit keer naar België. We hebben handenvol geld betaald aan een mensensmokkelaar en we zijn drie maanden onderweg geweest. Met alle soorten transport hebben we gereisd: in auto’s, vrachtwagens, boten… Mijn jongste kind was toen twee jaar.’
‘Hier in België zijn we goed terechtgekomen: we hoeven niet meer bang te zijn, de kinderen hebben hier kunnen studeren. Ik ben hier heel tevreden, maar ik mis mijn familie. Ik bel regelmatig met mijn broer, die nog in Afghanistan is. En ik denk aan de zoon die ik verloren heb. Dat doet me nog steeds veel pijn en verdriet. Ook heb ik last van artrose en andere stress-gerelateerde aandoeningen. De stress die ik ervaren heb, heeft me ziek gemaakt.’
