Toen mijn vader plots overleed, gutste het verdriet eruit. De eerste weken was het rouw met ‘a-u’: keihard, koud en taai. Rouw overweldigt je. Maar je vecht terug. Je moffelt het gemis onder de mat. De herinnering aan de doodstrijd en het koude en vale lichaam stokkeer je in de kelder. Daar is nog wat plaats voor dat overschot aan verdriet.
Het is niet moeilijk om rouw vakkundig te parkeren. Je omgeving helpt je ermee. Je kinderen moeten immers eten, de vaat gedaan, verjaardagen gevierd. En omdat betaald werk voorgaat op zowat alles, ga je snel aan de slag. Je krijgt er zelfs de geruststellende gedachte bij ‘dat het werk je helpt je gedachten te verzetten’. En geef toe: in het drukke bestaan hebben jij en je vrienden soms ook geen zin in rouw. Op die zeldzame en vrijgevochten caféavond zijn er afgelijnde vragen en een beperkte ruimte voor een antwoord omdat rouw in gezelschap ongemakkelijk en een sfeerbederver is.
Zo gaat het leven door. Geuren en uitdrukkingen van je vader komen je minder helder voor de geest. Hoe klonk zijn stem weer als hij zingend de trap afkwam, of wat waren die oneliners waarmee hij je de kast op joeg? Je denkt oprecht dat het zo gek is dat je zo weinig aan hem denkt … Terwijl denk je aan hem …
Na jaren voelt rouw als een schaduw. Je draagt hem met je mee. Afhankelijk van waar je bent en hoe hard de zon schijnt, is hij groot of klein. Vaak leef je sneller dan je schaduw. Soms geeft hij je een gevoel van geborgenheid: je bent je schaduw en ‘he is watching your back’. En dan plots is alles zwart en overvalt de rouw je: vanuit de kelder stormt hij de kamer binnen.
Voor mij voelt 1 november als een ‘pakje rouw’. Zo eentje met een mooi papiertje rond. Je opent de frigo op die eerste novemberdag. ‘Doe mij maar een pakje rouw aub.’ Geen idee hoe overweldigend de portie dit jaar zal smaken.
