Administratieve tsunami
‘Je kan zo goed als je wil onderzoek doen naar wat er daarna komt, maar je bent nooit voorbereid. Ineens komt de hele praktische kant van de zaak als een tsunami op je af. De begrafenis, de wetsdokter die langskomt, alle instanties die je moet verwittigen, … Gelukkig hebben mijn ouders en schoonouders mij toen enorm geholpen. Al mijn rekeningen werden ook van de ene op de andere dag geblokkeerd. We waren getrouwd, dus ons geld was gemeenschappelijk en de bank wilde een overzicht van Fré zijn bezit maken.’
‘Ik heb toen Odos leren kennen, een organisatie voor ouders die opnieuw (moeten) starten. Eén van hun doelen is een aanspreekpunt bieden zodat je meteen heel concrete info en stappenplannen vindt voor zaken die je moet regelen. Een scheiding, een overlijden, … Maar ze zetten zich ook actief in om zaken te veranderen vanuit de overheid.’
Financiële mallemolen
‘Wanneer alles voorbij is, sta je er ineens alleen voor met twee kinderen. Je bent de moeder én de vader geworden. Financieel is dat zwaar; je gaat van twee lonen naar één. Er is een wet die zegt dat je op mijn leeftijd te jong bent om een weduwepensioen aan te vragen. Maar ik had wel recht op een tijdelijke overlevingsuitkering. In 2019 had je met kinderen recht op 1 jaar overlevingsuitkering, was je getrouwd was dat 2 jaar. Vandaag zijn die termijnen gelukkig verdubbeld, onder andere dankzij Odos en muzikante Hannelore Bedert die in een interview de administratieve rompslomp onder de aandacht bracht. Maar als je ‘enkel’ samenwoont, dan heb je nergens recht op. Gelukkig wordt er wel gevochten tegen dat sociaal onrecht. Dat wettelijk stelsel is niet meer gebaseerd op een doorsnee gezin van vandaag.’
‘Wij hebben 2 jaar lang een overlevingsuitkering gekregen, maar ook daar waren verrassingen. Dat bedrag is namelijk bruto. Achteraf moet je de helft terugbetalen. Ook hadden we toen geen recht op bepaalde kortingen of op een verhoogde kinderbijslag, omdat we die uitkering kregen. Na twee jaar stopte de uitkering en kreeg ik het statuut van alleenstaande ouder. Niet het statuut van weduwe, en de rechten niet die daaraan verbonden zijn. Dat was vroeger wel zo. Dan kwam je in het WIGWE-systeem terecht en werd je deels omkaderd door de staat.’
Mama én papa zijn
‘Het moeilijkste van al vind ik de verantwoordelijkheid die ineens alleen op mijn schouders valt. Ik moet alle beslissingen nu zelf maken. Renovaties in huis, beslissingen over de kinderen, … Maar ook banale zaken zoals nieuwe ruitenvloeistof kopen voor de wagen. Welke moet ik kopen? Fré regelde dat allemaal. Ik moet alles opnieuw uitzoeken.’
‘Je hebt ook geen tijd meer voor jezelf. Ik heb de kinderen 24u op 24, 7 dagen per week. Ik zie ze doodgraag, maar af en toe moet je ook even het huis uit en je knop omdraaien. Soms kan ik wel beroep doen op vrienden om te babysitten. Maar dat is niet altijd mogelijk. En om een babysit in te schakelen voor een avondje cinema of theater, denk je drie keer na. De babysit kost al evenveel als jouw uitje. Dus cijfer je jezelf weg, en kies je ervoor om thuis te blijven.’
Grijze sluier valt stilaan af
‘Ondanks dat ik vandaag nog niet uit mijn depressie ben, en nog niet kan werken, krijg ik wel weer een klein beetje zin in het leven. Ik ben een opleiding grafisch ontwerp gestart, en dat doet deugd. Weer buiten komen, sociaal zijn, nieuwe dingen leren. Mijn mama komt dan op de kinderen passen en eten maken. Wanneer ik thuiskom, kan ik mijn voeten onder tafel schuiven en weer kind zijn. Dat is fijn. De grijze sluier die over me hing, valt stilaan af. Ik geniet wat meer, durf meer. Ik sta ook weer wat open naar andere mensen toe. Ik weet dat ik op een dag weer gelukkig zal zijn. Ik ben al blij dat ik dat vertrouwen opnieuw heb gekregen.’
Een warm netwerk
‘Het allergrootste geluk dat ik heb, is mijn warm en goed netwerk. Ik heb vrienden en familie op wie ik dag en nacht kan rekenen. Ik ben op mijn kleinst geweest bij hen, en zij hebben mij gedragen. Ik word nu nog emotioneel als ik daaraan denk. Tot op vandaag is dat een grote bron van hulp, en van mentaal welzijn. Dát is rijk zijn in mijn ogen. De steun, de onvoorwaardelijke en volwassen liefde die je daarvan krijgt; dat is goud waard.’
