Interview Julijana Terzic

Gevlucht uit Sarajevo

Julijana: ‘Aan het begin van de jaren ’90 runden mijn man en ik een restaurant in Sarajevo, de hoofdstad van Bosnië-Herzegovina. We hadden twee kleine kinderen en waren ons leven aan het opbouwen.’

 

‘Toen brak de oorlog uit. Het waren vier verschrikkelijke jaren: er was geen water, geen elektriciteit, geen medicatie, geen voedsel. Dankzij de hulp van een Belgische blauwhelm zijn we Sarajevo kunnen ontvluchten. Via Wenen en Aken zijn we uiteindelijk in Antwerpen terechtgekomen.’ 

 

Zeven jaar onzekerheid

‘In België kregen we een speciaal statuut, maar we mochten niet werken. Op die manier kan je geen leven opbouwen. Daarom besloten we asiel aan te vragen. Zeven jaar heeft het geduurd voor onze papieren in orde waren.’ 

 

‘Toen we eindelijk onze verblijfsdocumenten hadden, hebben we meteen een job gezocht: mijn man vond werk bij het OCMW en ik schreef me in voor de kappersschool. Zodra ik met mijn diploma van kapster aan het werk ging, werd het me echter duidelijk dat die job me niet gelukkig zou maken. In mijn eigen land had ik rechten gestudeerd; kapster zijn was niets voor mij.’

 

‘In 2006 vond ik werk in een protestants sociaal centrum, dat later werd omgevormd tot een Centrum Asiel & Migratie. Ik heb toen vooral gewerkt met mensen die uit ex-Joegoslavië kwamen. Tijdens de coronaperiode vond er een grote reorganisatie plaats, en kwam ik terecht bij Alma, een Centrum Algemeen Welzijnswerk. Daar werk ik vandaag nog steeds.’

 

Warm onthaal

‘Alma is een open huis voor vrouwen met een migratieachtergrond die zich in een kwetsbare situatie bevinden. Ons aanbod bestaat uit lessen Nederlands, brei- en naaiworkshops, sportactiviteiten, computerlessen, crea… Op dinsdag trekken we telkens met een kleine groep vrouwen naar buiten om de stad te verkennen.’ 

 

‘We organiseren ook elke week een ‘warm onthaal’: iedereen is dan welkom om beneden in te hal samen te komen en te praten over verschillende thema’s. Twee keer per week, op dinsdag en donderdag, kunnen vrouwen bij mijn collega Zorica en mij terecht voor individuele hulpverlening.’

 

Praten over koken

‘Daarnaast geef ik ook workshops breien, crea en tuinieren. Op vrijdagvoormiddag begeleid ik het kook-project. Daarbij praten we de ene week over koken en recepten, en de volgende week koken we echt. We maken dan gerechten uit verschillende landen, samen met de vrouwen die naar het warm onthaal zijn gekomen. Om twaalf uur eten we allemaal samen. Dat is steeds een heel mooie ervaring.’ 

 

Nederlands oefenen

‘Veel vrouwen gaan niet graag naar de Nederlandse les omdat ze zich er niet op hun gemak voelen. Sommigen onder hen kunnen bijvoorbeeld niet lezen of schrijven, of beheersen het Latijnse alfabet niet. Maar ze komen heel graag naar onze andere activiteiten, omdat ze daar al doende Nederlands kunnen leren. Die manier van Nederlands oefenen sluit beter aan bij hun noden.’ 

 

Ervaringsdeskundige

‘Onze deur staat altijd open: iedereen kan hier komen aankloppen wanneer ze in de problemen zitten. Wij helpen met voedselbedeling, kleren, administratie… Ik voel mij erg verbonden met het lot van deze vrouwen, want ik heb het zelf ook meegemaakt.’

 

‘Wanneer ik de vrouwen die hier komen aankloppen vertel dat ik zelf ooit een vluchteling zonder papieren was, kijken ze opeens heel anders naar mij. Ze beseffen dat ik weet waarover ik spreek. “De moed niet opgeven,” zeg ik hen altijd. “Blijven gaan!” Je ziet dan dat mensen na een tijdje hun leven weer op poten krijgen. Dat is prachtig om te zien.’ 

 

Het geluk van kleinkinderen

‘De oorlog heeft ons ontzettend veel afgenomen: we hadden een goed leven, ik was indertijd turnkampioen in Bosnië-Herzegovina, ik zong in een bekend groepje… Hoewel we dat allemaal verloren zijn, ben ik heel blij dat het ons toch gelukt is een goed leven op te bouwen. Ik heb werk, ik kan andere mensen helpen, mijn kinderen en kleinkinderen zijn veilig en gelukkig.’ 

 

‘Onlangs nam mijn kleindochter deel aan een turnwedstrijd in Mortsel. Terwijl ik naar haar keek, zag ik een stukje van mezelf dat ze niet hebben kunnen afpakken. Dat wens ik ook de vrouwen van Alma toe.’